επιμέλεια: Αλεξάνδρα Πολιτάκη
Πριν λίγο καιρό δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική και έντυπη έκδοση της βρετανικής Guardian ένα άρθρο που έγραψαν οι Κώστας Λαπαβίτσας και Αλεξάνδρα Πολιτάκη σχετικά με την απουσία της νεολαίας από όσα συμβαίνουν σήμερα.
Στόχος του άρθρου δεν ήταν τόσο να δώσει όλες τις απαντήσεις, αλλά να θέσει το ερώτημα και να ανακινήσει τον διάλογο. Πράγματι, τα σχόλια και οι αντιδράσεις υπήρξαν τόσα πολλά και έντονα, ώστε την επόμενη μέρα η Guardian με τον τίτλο people's panel έδωσε συνέχεια στο θέμα, φιλοξενώντας τη φορά αυτή σταχυολογημένες απαντήσεις - σχόλια των νέων πάνω στο δημοσίευμα. Ο αριθμός των σχολίων που ακολούθησε και το people's panel, η ταχύτατη αναδημοσίευση του αρχικού άρθρου σε πολλά ευρωπαϊκά ΜΜΕ στη Γερμανία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, τα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στη συνέχεια ως απαντήσεις στον διεθνή Τύπο, (“Where is the protest? A reply to Graeber and Lapavitsas”, Guy Standing, Cheer up – a renewed left is coming) δείχνουν ότι η νεολαία και η στάση της μέσα στην κρίση, αλλά και ευρύτερα το θέμα της αντίστασης και της κινηματικότητας απεναντι στις πολιτικές που γέννησε η κρίση και στην επανάκαμψη του συντηρητισμού, αποτελούν από τα πιο φλέγοντα σύγχρονα θέματα που πρέπει να συζητήσουμε.
Το άρθρο θέτει αυτήν ακριβώς τη διάσταση παίρντας ως παραδειγματική περίπτωση την ελληνική νεολαία και την κινηματική έκφραση από το 2008 και μετά.
Ακολουθεί μέρος του άρθρου και κάποιες απόψεις από το people's panel.
Ολόκληρο το άρθρο: http://www.theguardian.
Το ίδιο μοτίβο μπορεί να διακρίνει κανείς και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τι απέγινε εκείνη η νεολαία της Πορτογαλίας που έβγαινε στους δρόμους με τεράστια πανό και συνθήματα παρότρυνσης για αντίσταση και διαμαρτυρία προς τις γειτονικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, καθώς οι κοινωνικές δομές της χώρας της καταρρέουν? Που είναι η γαλλική νεολαία με τη μεγάλη παράδοση, την ώρα που η Γαλλία σύρεται σε κατάσταση παρατεταμένης στασιμότητας? Και η βρετανική νεολαία που είναι, ενώ η κυβέρνηση συνασπισμού εμμένει ανυποχώρητη στη λιτότητα?
Η προβληματική και δύσκολη πλέον πρόσβαση στην εκπαίδευση και η ανεργία που συνεχώς μεγαλώνει, φαίνεται να είναι οι συμπληγάδες της ευρωπαϊκής νεολαίας. Αβέβαιοι για το μέλλον, ανησυχοι για την εργασία και χωρίς καμία εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα, οι νέοι της Ευρώπης αποτραβιούνται. Σημαντικά τμήματα τους έχουν προσελκύσει τα άκρα του πολιτικού φάσματος, της ακροδεξιάς και του φασισμού. Η αριστερά, ένας παραδοσιακός χώρος για τις ριζοσπαστικές διεκδικήσεις των νέων, έχει χάσει στα μάτια τους τη γοητεία της.
Το 2011 το 15% των νέων ηλικίας 15 – 29 στην Ευρώπη καταγράφηκαν ως μη εκπαιδευόμενοι (πανεπιστημιακή ή τεχνική εκπαίδευση) και μη εργαζόμενοι. Σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία και Ισπανία το ποσοστό αυτό έφτασε το 20%, και το 2012 ανέβηκε ακόμη υψηλότερα στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Τα στοιχεία σχετικά με την απασχόληση είναι ακόμη πιο σκληρά. Η ανεργία των νέων στην Ευρώπη αγγίζει σχεδόν το 25%, ένα ήδη τεράστιο νούμερο, ενώ στην Ελλάδα και στην Ισπανία έχει φτάσει σε κάποιες ηλικιακές ομάδες το 60%. Η κατάρρευση στην απασχόληση των νέων εδράζεται στην αδυναμία των οικονομιών της Ευρώπης να δημιουργήσουν έναν σημαντικό αριθμό θέσεων εργασίας. Για εκείνους κάτω των 25, σχεδόν δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας στις χώρες του Νότου, ενώ μερικές μόνο αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας βρίσκονται στο Βορρά. Η μαζική ανεργία των νέων είναι πραγματικότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη και η κατάσταση δεν είναι διαφορετική ούτε και στη Γερμανία, την ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη.”
απόψεις από People's panel:
“Είμαι σχετικά τυχερός που μπορώ στην ηλικία των 29 ετών να υποστηρίζω τη ζωή μου, μόνος μου μέσω της αυτοαπασχόλησης. Παίρνω περίπου £10.000 ετησίως μεικτά. Η σύντροφός μου έχει μόλις τελειώσει το διδακτορικό της στα 25 της και μπορεί να πάρει μια θέση εργασίας με αποδοχές περίπου £25.000 το χρόνο αν είναι τυχερή. Φυσικά μπορεί και να μην πάρει τίποτα, παρά μια θέση εργασίας στα McDonald 's. [...] Για να τα καταφέρουμε πρέπει να δουλεύουμε σε άσχημες θέσεις εργασίας σε ακόμα χειρότερες ώρες, προκειμένου να εξασφαλιστεί το ενοίκιο του επόμενου μήνα και τη σίτισή μας. Αποταμίευση; Σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί.”
“Οι διαμαρτυρίες έχουν γίνει κάτι πολύ περισσότερο από ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Κάποτε είχαμε τη δυνατότητα να οργανώσουμε μια πορεία ή μια δημόσια διαμαρτυρία. Σήμερα, οι νέοι δεν βρίσκουν καμία ανοχή από την αστυνομία και το κράτος. Μία ειρηνική διαμαρτυρία σήμερα αντιμετωπίζεται από τις αρχές σαν μια εξέγερση. Σήμερα είναι κατόρθωμα να μπορείς να περπατήσεις μόλις λίγα μέτρα μετά από μια μακρά πορεία, χωρίς να συλληφθείς ή και χειρότερα. Σύντομα βρίσκεσαι μπροστά σε κανόνια νερού με άγνωστες χημικές ουσίες να σε περιλούζουν. Οπότε ναι, υπάρχει αρκετή απάθεια τώρα και είναι η εναλλακτική λύση που δίνεται στο θυμό.”
“Συνήθως ήμουν ενάντια στις διαμαρτυρίες, αλλά σήμερα δεν νομίζω να υπάρχει άλλος τρόπος για να αλλάξει η κατάσταση. Είμαι ισπανός, ζω στην Ισπανία και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στη χώρα μου υπάρχουν ακόμα νέοι που διαμαρτύρονται, ίσως όχι τόσο μαζικά όπως πριν από μερικά χρόνια, αλλά εξακολουθούν να διαμαρτύρονται μπροστά από κάποια πανεπιστήμια και το μόνο που κερδίζουν είναι η σύλληψή τους από την αστυνομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου