Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το εργοστάσιο όπου δούλευα έκλεισε, μεταφέροντας όλο τον εξοπλισμό του στην Κίνα. Πτώχευση είπαν, όμως η αλήθεια είναι ότι σάλπαραν γι' αλλού. Φθηνότερα μεροκάματα, βλέπεις. Όσο για τους εργαζόμενους; Αναλώσιμο κρέας, όπως αυτό που οι καραβανάδες έχουν για τις οβίδες τους και ονομάζουν στρατιώτες.
Έμεινα άνεργος. 14 δύσκολοι μήνες. Αποζημίωση για τα 4 χρόνια που δούλευα δεν πήρα ποτέ. Ίσως την πάρω μετά θάνατον, όπως τα παράσημα ανδρείας στους μεγάλους άνδρες.
Όχι, δεν κλαίγομαι. Εξάλλου, έπαψα προ καιρού να κάνω παρέα με άλλους άνεργους, όπου με μουσική υπόκρουση Μάλαμα, Θαλασσινό και άλλους τροβαδούρους της συντεχνίας των κλαψομούνηδων κατέβαζαν το κρασάκι κάνοντας ένα ιδιότυπο γκρουπ θέραπυ. Το γιατί όλοι οι άνεργοι και οι μίζεροι άνθρωποι ακούνε έντεχνο, δεν το κατάλαβα ποτέ. Δεν τους φτάνει η δική τους μιζέρια, πρέπει να φορτώνονται κι αυτήν του Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Μέσα σ' αυτούς τους 14 μήνες έστειλα τόσα βιογραφικά από το Ίντερνετ, που άμα θέλανε γραμματόσημο περνούσαμε άνετα ένα 3ήμερο στην Πάρο οικογενειακώς σε ένα ξενοδοχείο ολ ινκλούσιβ (ή κάπως έτσι, όπως στο καλό το λένε). Εκατοντάδες βιογραφικά και απάντηση καμία. Ούτε ένα τηλέφωνο. Τώρα που λέω τηλέφωνο, να πω ότι το κινητό μού το έχουνε κόψει εδώ και εννιά μήνες, και μάλλον γλίτωσα τον καρκίνο.
Περιουσία δεν έτυχε να βρω από τον πατέρα μου, ούτε κι η γυναίκα μου είχε κάτι. Την πήρα αυτό που λένε χωρίς βρακί, κι αυτή εμένα χωρίς παντελόνι. 2-3 καλοί φίλοι έγιναν χορηγοί της οικογένειάς μου. Δουλεύουν ακόμα και υπάρχουν κάποια λεφτά για υποστήριξη. Το να κάνεις τράκα δεν το θεωρούσαμε ποτέ κακό μεταξύ μας.
Δεν σας κρύβω πως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αλλά και η ευθύνη απέναντι στην οικογένειά μου, βίασε αρκετές φορές τη σκέψη μου να κλέψω. Μια μπούκα, μια αρπαχτή, κάτι που θα λύσει έστω προσωρινά το βιοποριστικό μας πρόβλημα. Προσπάθησα να αναζωογονήσω τις αναρχικές ιδέες της εφηβείας μου, πως αφού μας κλέβουν οι πλούσιοι πρέπεε να απαλλοτριώσουμε τα κλεμμένα, πως \"η περιουσία είναι κλοπή\" κ.λπ. Ανακάτεψα και λίγο αρχαία Ελλάδα μέσα στην ιδεολογική σούπα,\"πως άμα πεινάς δεν είναι ντροπή να κλέψεις, αρκεί να μη σε πιάσουν\" (άμα είναι - χτύπα ξύλο- να με πιάσουν, σιγά μη με απασχολούσε η ντροπή, λέω εγώ) και άρχισα να καταστρώνω σχέδια μέσα στο μυαλό μου. Ο φόβος ότι ίσως με μπαγλαρώσουν και μείνει ακέφαλη για μεγάλο διάστημα η οικογένειά μου ήταν ανασταλτικός.
Κάποια μέρα, στα μέσα του Απρίλη, φαίνεται πως κάποια χριστοπαναγία συγκινήθηκε στέλνοντας έναν καλό κύριο της εκκλησίας στο δρόμο της γυναίκας μου, ο οποίος υποσχέθηκε να συμβάλει με τις γνωριμίες του ώστε να μου εξασφαλίσει το πολυπόθητο μεροκάματο. Φύλακας σε κάποιο μεγάλο εργοστάσιο υποδημάτων. Τίποτα το δύσκολο, το μεροκάματο μικρό (ποιος παίρνει μεγάλο, θα μου πεις), άλλα μια μεγάλη ανάσα.
Είναι Πέμπτη 25 Απρίλη, πρώτη μέρα στη δουλειά, βάρδια 4-12, κι εγώ σκέφτομαι δύο πράγματα: Το ένα ότι θέλω να πετάξω εκδικητικά στη φωτιά το δελτίο ανεργίας και να στήσω χορό όπως οι Ινδιάνοι και το άλλο πως θα χάσω τον Παναθηναϊκό, που παίζει με την Μπαρτσελόνα αγώνα ζωής και θανάτου. Ευχαριστώ Θεέ μου που μ' έκανες Παναθηναϊκό, δόξαζα πάντα, άλλα σήμερα, γιατί Θεέ μου ωράριο 4-12; Μήπως είσαι γαύρος και μου κάνεις σπάσιμο;
Μετά τις πρώτες συστάσεις, μου δείξανε το πόστο μου. Κατά τις 6 είχαν φύγει όλοι. Ήμασταν όλοι κι όλοι 4 φύλακες, σε πόστα όμως που δεν είχαμε καμία επαφή μεταξύ μας. Χάθηκε ο κόσμος να υπήρχε μια τηλεόραση στο μικρό μου φυλάκιο; Η ώρα πήγε 8.30 και μέσα μου έβραζα. Δεν άντεξα. Κάπου στα γραφεία θα υπάρχει το κουτί της ευτυχίας, είπα.
Το ξέρω ότι ρίσκαρα με το ν' αφήσω το πόστο μου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ανέβηκα στο 2ο όροφο και μέσα από τα στόρια τζαμιού ενός κλειδωμένου γραφείου βλέπω μια TV. Το ότι ήταν κλειδωμένο δεν στάθηκε εμπόδιο μπροστά στο πάθος μου για την πορτοκαλί μπάλα. Αναπαύτηκα, έβαλα διακριτικά κι ένα ποτηράκι ουίσκι από ένα ανοιγμένο μπουκάλι και χαλάρωσα. Ξέχασα ότι ήμουν εργαζόμενος και ένιωθα αφεντικό.
Ήθελε κάνα 3λεπτο να σφυρίξουν τη λήξη, και οι υποψίες μου ότι ο Θεός είναι γαύρος επαληθεύονταν... Δεν ξέρω αν ήταν \"έφοδος\" ή τυχαίο συμβάν που εμφανίστηκε από το πουθενά κάποιος κ.Τάδε, ο οποίος δήλωνε μέλος του Δ.Σ. της εταιρίας. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν, τον καριόλη, δεν είναι βάζελος για να είναι τέτοια ώρα εδώ, και το δεύτερο... χάνω τη δουλειά μου. Η επόμενη μέρα επιβεβαίωσε πως για το δεύτερο είχα σίγουρα δίκιο.
Ειλικρινά δεν ήξερα για το ποιο με πείραξε περισσότερο: Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού (σήμερα λέω ναι!), ή ότι έμεινα άνεργος ξανά; Μήπως συνήθισα το δεύτερο και είχα αποθέσει όλες της ελπίδες για λίγη χαρά σε διαφορετική εξέλιξη του πρώτου;
Όπως και να 'χει δεν μετανιώνω, η εργασία με τον τρόπο που υφίσταται είναι κάτι που βοηθά το κεφάλαιο να γίνει πιο ισχυρό απέναντι στους αδύναμους, είναι κάτι κακό, ανήθικο και βρώμικο, κάτι που αν ήταν καλό και ηθικό δεν θα μας πλήρωναν για να να το κάνουμε.
Άνεργοι ή όχι συνεχίζουμε να ζούμε -με ή χωρίς αξιοπρέπεια-, απολαμβάνοντας υπεύθυνα τα δικά μας πάθη και όχι των άλλων (αφεντικών ή μη).
Έμεινα άνεργος. 14 δύσκολοι μήνες. Αποζημίωση για τα 4 χρόνια που δούλευα δεν πήρα ποτέ. Ίσως την πάρω μετά θάνατον, όπως τα παράσημα ανδρείας στους μεγάλους άνδρες.
Όχι, δεν κλαίγομαι. Εξάλλου, έπαψα προ καιρού να κάνω παρέα με άλλους άνεργους, όπου με μουσική υπόκρουση Μάλαμα, Θαλασσινό και άλλους τροβαδούρους της συντεχνίας των κλαψομούνηδων κατέβαζαν το κρασάκι κάνοντας ένα ιδιότυπο γκρουπ θέραπυ. Το γιατί όλοι οι άνεργοι και οι μίζεροι άνθρωποι ακούνε έντεχνο, δεν το κατάλαβα ποτέ. Δεν τους φτάνει η δική τους μιζέρια, πρέπει να φορτώνονται κι αυτήν του Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Μέσα σ' αυτούς τους 14 μήνες έστειλα τόσα βιογραφικά από το Ίντερνετ, που άμα θέλανε γραμματόσημο περνούσαμε άνετα ένα 3ήμερο στην Πάρο οικογενειακώς σε ένα ξενοδοχείο ολ ινκλούσιβ (ή κάπως έτσι, όπως στο καλό το λένε). Εκατοντάδες βιογραφικά και απάντηση καμία. Ούτε ένα τηλέφωνο. Τώρα που λέω τηλέφωνο, να πω ότι το κινητό μού το έχουνε κόψει εδώ και εννιά μήνες, και μάλλον γλίτωσα τον καρκίνο.
Περιουσία δεν έτυχε να βρω από τον πατέρα μου, ούτε κι η γυναίκα μου είχε κάτι. Την πήρα αυτό που λένε χωρίς βρακί, κι αυτή εμένα χωρίς παντελόνι. 2-3 καλοί φίλοι έγιναν χορηγοί της οικογένειάς μου. Δουλεύουν ακόμα και υπάρχουν κάποια λεφτά για υποστήριξη. Το να κάνεις τράκα δεν το θεωρούσαμε ποτέ κακό μεταξύ μας.
Δεν σας κρύβω πως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αλλά και η ευθύνη απέναντι στην οικογένειά μου, βίασε αρκετές φορές τη σκέψη μου να κλέψω. Μια μπούκα, μια αρπαχτή, κάτι που θα λύσει έστω προσωρινά το βιοποριστικό μας πρόβλημα. Προσπάθησα να αναζωογονήσω τις αναρχικές ιδέες της εφηβείας μου, πως αφού μας κλέβουν οι πλούσιοι πρέπεε να απαλλοτριώσουμε τα κλεμμένα, πως \"η περιουσία είναι κλοπή\" κ.λπ. Ανακάτεψα και λίγο αρχαία Ελλάδα μέσα στην ιδεολογική σούπα,\"πως άμα πεινάς δεν είναι ντροπή να κλέψεις, αρκεί να μη σε πιάσουν\" (άμα είναι - χτύπα ξύλο- να με πιάσουν, σιγά μη με απασχολούσε η ντροπή, λέω εγώ) και άρχισα να καταστρώνω σχέδια μέσα στο μυαλό μου. Ο φόβος ότι ίσως με μπαγλαρώσουν και μείνει ακέφαλη για μεγάλο διάστημα η οικογένειά μου ήταν ανασταλτικός.
Κάποια μέρα, στα μέσα του Απρίλη, φαίνεται πως κάποια χριστοπαναγία συγκινήθηκε στέλνοντας έναν καλό κύριο της εκκλησίας στο δρόμο της γυναίκας μου, ο οποίος υποσχέθηκε να συμβάλει με τις γνωριμίες του ώστε να μου εξασφαλίσει το πολυπόθητο μεροκάματο. Φύλακας σε κάποιο μεγάλο εργοστάσιο υποδημάτων. Τίποτα το δύσκολο, το μεροκάματο μικρό (ποιος παίρνει μεγάλο, θα μου πεις), άλλα μια μεγάλη ανάσα.
Είναι Πέμπτη 25 Απρίλη, πρώτη μέρα στη δουλειά, βάρδια 4-12, κι εγώ σκέφτομαι δύο πράγματα: Το ένα ότι θέλω να πετάξω εκδικητικά στη φωτιά το δελτίο ανεργίας και να στήσω χορό όπως οι Ινδιάνοι και το άλλο πως θα χάσω τον Παναθηναϊκό, που παίζει με την Μπαρτσελόνα αγώνα ζωής και θανάτου. Ευχαριστώ Θεέ μου που μ' έκανες Παναθηναϊκό, δόξαζα πάντα, άλλα σήμερα, γιατί Θεέ μου ωράριο 4-12; Μήπως είσαι γαύρος και μου κάνεις σπάσιμο;
Μετά τις πρώτες συστάσεις, μου δείξανε το πόστο μου. Κατά τις 6 είχαν φύγει όλοι. Ήμασταν όλοι κι όλοι 4 φύλακες, σε πόστα όμως που δεν είχαμε καμία επαφή μεταξύ μας. Χάθηκε ο κόσμος να υπήρχε μια τηλεόραση στο μικρό μου φυλάκιο; Η ώρα πήγε 8.30 και μέσα μου έβραζα. Δεν άντεξα. Κάπου στα γραφεία θα υπάρχει το κουτί της ευτυχίας, είπα.
Το ξέρω ότι ρίσκαρα με το ν' αφήσω το πόστο μου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ανέβηκα στο 2ο όροφο και μέσα από τα στόρια τζαμιού ενός κλειδωμένου γραφείου βλέπω μια TV. Το ότι ήταν κλειδωμένο δεν στάθηκε εμπόδιο μπροστά στο πάθος μου για την πορτοκαλί μπάλα. Αναπαύτηκα, έβαλα διακριτικά κι ένα ποτηράκι ουίσκι από ένα ανοιγμένο μπουκάλι και χαλάρωσα. Ξέχασα ότι ήμουν εργαζόμενος και ένιωθα αφεντικό.
Ήθελε κάνα 3λεπτο να σφυρίξουν τη λήξη, και οι υποψίες μου ότι ο Θεός είναι γαύρος επαληθεύονταν... Δεν ξέρω αν ήταν \"έφοδος\" ή τυχαίο συμβάν που εμφανίστηκε από το πουθενά κάποιος κ.Τάδε, ο οποίος δήλωνε μέλος του Δ.Σ. της εταιρίας. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν, τον καριόλη, δεν είναι βάζελος για να είναι τέτοια ώρα εδώ, και το δεύτερο... χάνω τη δουλειά μου. Η επόμενη μέρα επιβεβαίωσε πως για το δεύτερο είχα σίγουρα δίκιο.
Ειλικρινά δεν ήξερα για το ποιο με πείραξε περισσότερο: Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού (σήμερα λέω ναι!), ή ότι έμεινα άνεργος ξανά; Μήπως συνήθισα το δεύτερο και είχα αποθέσει όλες της ελπίδες για λίγη χαρά σε διαφορετική εξέλιξη του πρώτου;
Όπως και να 'χει δεν μετανιώνω, η εργασία με τον τρόπο που υφίσταται είναι κάτι που βοηθά το κεφάλαιο να γίνει πιο ισχυρό απέναντι στους αδύναμους, είναι κάτι κακό, ανήθικο και βρώμικο, κάτι που αν ήταν καλό και ηθικό δεν θα μας πλήρωναν για να να το κάνουμε.
Άνεργοι ή όχι συνεχίζουμε να ζούμε -με ή χωρίς αξιοπρέπεια-, απολαμβάνοντας υπεύθυνα τα δικά μας πάθη και όχι των άλλων (αφεντικών ή μη).
Ektor Melisinos , 43 χρ. , Αττική
6 ΜΑΪΟΎ 2013
______________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου