~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
................με καθημερινή ενημέρωση............
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κάλεσμα των οργανώσεων για απόσυρση του σχεδίου νόμου για τα δασικά οικοσυστήματα
Πέμπτη 30 Μαΐου 2013
Κυριακή 26 Μαΐου 2013
Τρίτη 21 Μαΐου 2013
ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΠΡΟΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ
Εξοπλιστείτε νομικά
στους... «τυχαίους» ελέγχους
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα περιστατικά και οι καταγγελίες για αυθαίρετους ελέγχους στοιχείων ταυτότητας στο δρόμο από την αστυνομία στο περιθώριο των μεγάλων κινητοποιήσεων. Καταγράφονται επίσης και αυθαίρετες προσαγωγές σε αστυνομικά τμήματα ακόμα και ατόμων που φέρουν μαζί τους το δελτίο της αστυνομικής τους ταυτότητας.
Μοιράσου το:
στους... «τυχαίους» ελέγχους
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα περιστατικά και οι καταγγελίες για αυθαίρετους ελέγχους στοιχείων ταυτότητας στο δρόμο από την αστυνομία στο περιθώριο των μεγάλων κινητοποιήσεων. Καταγράφονται επίσης και αυθαίρετες προσαγωγές σε αστυνομικά τμήματα ακόμα και ατόμων που φέρουν μαζί τους το δελτίο της αστυνομικής τους ταυτότητας.
Είναι εξάλλου γνωστό ότι η άνοδος των κοινωνικών αγώνων προκαλεί ευθέως ανάλογη άνοδο της έντασης του επιπέδου της αστυνομικής καταστολής. Σε ένα πιο θεωρητικό επίπεδο, η υποχώρηση του κοινωνικού κράτους συνοδεύεται από την ανάδυση του αστυνομικού κράτους. Αλλά ας μείνουμε στο συγκεκριμένο.
Οι τυχαίοι έλεγχοι για την “εξακρίβωση των στοιχείων ταυτότητας” είναι, όπως όλοι ξέρουμε, μια συνήθης πρακτική της αστυνομίας στην Ελλάδα. Η νομιμότητα της πρακτικής αυτής είναι αμφίβολη. Το ζήτημα της νομιμότητας αυτής της πρακτικής δεν έχει ρυθμιστεί με τυπικό νόμο και η αστυνομία βασίζει τον ισχυρισμό περί νομιμότητας των δράσης της στις ρυθμίσεις του Προεδρικού Διατάγματος 141/91.
Ωστόσο η επιβολή του ελέγχου σε πρόσωπα με κριτήριο την εξωτερική τους εμφάνιση, τα φυσιογνωμικά τους στοιχεία ή απλώς την παρουσία τους σε συγκεκριμένο χώρο εγείρει δικαιολογημένη υπόνοια για δυσμενή διακριτική μεταχείριση σε βάρος πολιτών λόγω των πολιτικών τους απόψεων (διαδηλωτές), των ενδυματολογικών τους επιλογών, της εθνικής τους καταγωγής (μετανάστες), της φυλής τους (τσιγγάνοι) κλπ, και επομένως παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών από τη διοίκηση. Παρά το γεγονός ότι η κριτική αυτή κατά τη γνώμη μας είναι απολύτως δικαιολογημένη, ωστόσο η αστυνομία δικαιολογεί την πρακτική της “πατώντας” στις διατάξεις του ΠΔ 141/91, που εκδόθηκε όταν η πολιτική εξουσία διαβεβαίωνε τους αστυνομικούς ότι “το κράτος είστε εσείς”.
Τα πράγματα είναι ωστόσο περισσότερο ξεκάθαρα όταν – παρά την επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας – τα αστυνομικά όργανα επιμένουν να περάσουμε μια βόλτα και από το τμήμα. Η διατύπωση του άρθρου 74 παρ. 15 περίπτ. θ΄ του ΠΔ 141/91 είναι η ακόλουθη: “το αρμόδιο όργανο οδηγεί στο αστυνομικό κατάστημα για εξέταση άτομα τα οποία στερούνται στοιχείων αποδεικτικών της ταυτότητάς τους ή τα οποία, εξαιτίας του τόπου, του χρόνου, των περιστάσεων και της συμπεριφοράς τους δημιουργούν υπόνοιες διάπραξης εγκληματικής ενέργειας» (η υπογράμμιση δική μας).
Επομένως η επίδειξη δελτίου αστυνομικής ταυτότητας θα έπρεπε (σύμφωνα και με το σχετικό πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη τον Ιούνιο του 2003) να απαλλάσσει τον ελεγχθέντα από το ενδεχόμενο προσαγωγής για πρόσθετη εξακρίβωση στοιχείων, “... αφού το αντίθετο επιτρέπεται μόνον αν η συμπεριφορά του (και όχι απλώς ο τόπος, ο χρόνος ή οι περιστάσεις) κινεί υπόνοιες”. Οι υπόνοιες, ωστόσο, της διάπραξης κάποιου αδικήματος θα πρέπει να είναι συγκεκριμένες και η αστυνομία φέρει το βάρος να αποδείξει τη συνδρομή των στοιχείων που δικαιολογούν τον περιορισμό του (σημαντικότερου) ατομικού δικαιώματος, δηλαδή της προσωπικής ελευθερίας. Διαφορετικά, υπάρχει περίπτωση κατάχρησης εξουσίας και παράνομης κατακράτησης, δηλαδή η αστυνομία διαπράττει ποινικό αδίκημα.
Στην πράξη, όταν η αστυνομία – παρά την επίδειξη της αστυνομικής μας ταυτότητας - επιμένει να μας οδηγήσει στο τμήμα, η λογική λέει ότι είναι σκοπιμότερη η κόσμια διαμαρτυρία προς αποφυγή περαιτέρω εμπλοκών, όπως η απαγγελία κατηγορίας για απείθεια, αντίσταση κατά της αρχής, εξύβριση κλπ. Είναι καλό ωστόσο να επιμένουμε συνεχώς ότι αυτή η ιδιότυπη κράτησή μας πρέπει να λήξει άμεσα προκειμένου να ασκηθεί πίεση προς την αστυνομία να μας αφήσει το συντομότερο. Και αφού φύγουμε από το τμήμα, θα ήταν σκόπιμο να αναφέρουμε το γεγονός προς κάθε ανεξάρτητη αρχή (π.χ. Συνήγορος του Πολίτη) ή κινηματική συλλογικότητα (π.χ. παρατηρητήριο αστυνομικής αυθαιρεσίας) ώστε να ασκηθεί η μεγαλύτερη δυνατή πίεση προκειμένου να εκλείψουν αυτές οι αυθαίρετες συμπεριφορές.
http://www.epohi.gr/
Οι τυχαίοι έλεγχοι για την “εξακρίβωση των στοιχείων ταυτότητας” είναι, όπως όλοι ξέρουμε, μια συνήθης πρακτική της αστυνομίας στην Ελλάδα. Η νομιμότητα της πρακτικής αυτής είναι αμφίβολη. Το ζήτημα της νομιμότητας αυτής της πρακτικής δεν έχει ρυθμιστεί με τυπικό νόμο και η αστυνομία βασίζει τον ισχυρισμό περί νομιμότητας των δράσης της στις ρυθμίσεις του Προεδρικού Διατάγματος 141/91.
Ωστόσο η επιβολή του ελέγχου σε πρόσωπα με κριτήριο την εξωτερική τους εμφάνιση, τα φυσιογνωμικά τους στοιχεία ή απλώς την παρουσία τους σε συγκεκριμένο χώρο εγείρει δικαιολογημένη υπόνοια για δυσμενή διακριτική μεταχείριση σε βάρος πολιτών λόγω των πολιτικών τους απόψεων (διαδηλωτές), των ενδυματολογικών τους επιλογών, της εθνικής τους καταγωγής (μετανάστες), της φυλής τους (τσιγγάνοι) κλπ, και επομένως παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών από τη διοίκηση. Παρά το γεγονός ότι η κριτική αυτή κατά τη γνώμη μας είναι απολύτως δικαιολογημένη, ωστόσο η αστυνομία δικαιολογεί την πρακτική της “πατώντας” στις διατάξεις του ΠΔ 141/91, που εκδόθηκε όταν η πολιτική εξουσία διαβεβαίωνε τους αστυνομικούς ότι “το κράτος είστε εσείς”.
Τα πράγματα είναι ωστόσο περισσότερο ξεκάθαρα όταν – παρά την επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας – τα αστυνομικά όργανα επιμένουν να περάσουμε μια βόλτα και από το τμήμα. Η διατύπωση του άρθρου 74 παρ. 15 περίπτ. θ΄ του ΠΔ 141/91 είναι η ακόλουθη: “το αρμόδιο όργανο οδηγεί στο αστυνομικό κατάστημα για εξέταση άτομα τα οποία στερούνται στοιχείων αποδεικτικών της ταυτότητάς τους ή τα οποία, εξαιτίας του τόπου, του χρόνου, των περιστάσεων και της συμπεριφοράς τους δημιουργούν υπόνοιες διάπραξης εγκληματικής ενέργειας» (η υπογράμμιση δική μας).
Επομένως η επίδειξη δελτίου αστυνομικής ταυτότητας θα έπρεπε (σύμφωνα και με το σχετικό πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη τον Ιούνιο του 2003) να απαλλάσσει τον ελεγχθέντα από το ενδεχόμενο προσαγωγής για πρόσθετη εξακρίβωση στοιχείων, “... αφού το αντίθετο επιτρέπεται μόνον αν η συμπεριφορά του (και όχι απλώς ο τόπος, ο χρόνος ή οι περιστάσεις) κινεί υπόνοιες”. Οι υπόνοιες, ωστόσο, της διάπραξης κάποιου αδικήματος θα πρέπει να είναι συγκεκριμένες και η αστυνομία φέρει το βάρος να αποδείξει τη συνδρομή των στοιχείων που δικαιολογούν τον περιορισμό του (σημαντικότερου) ατομικού δικαιώματος, δηλαδή της προσωπικής ελευθερίας. Διαφορετικά, υπάρχει περίπτωση κατάχρησης εξουσίας και παράνομης κατακράτησης, δηλαδή η αστυνομία διαπράττει ποινικό αδίκημα.
Στην πράξη, όταν η αστυνομία – παρά την επίδειξη της αστυνομικής μας ταυτότητας - επιμένει να μας οδηγήσει στο τμήμα, η λογική λέει ότι είναι σκοπιμότερη η κόσμια διαμαρτυρία προς αποφυγή περαιτέρω εμπλοκών, όπως η απαγγελία κατηγορίας για απείθεια, αντίσταση κατά της αρχής, εξύβριση κλπ. Είναι καλό ωστόσο να επιμένουμε συνεχώς ότι αυτή η ιδιότυπη κράτησή μας πρέπει να λήξει άμεσα προκειμένου να ασκηθεί πίεση προς την αστυνομία να μας αφήσει το συντομότερο. Και αφού φύγουμε από το τμήμα, θα ήταν σκόπιμο να αναφέρουμε το γεγονός προς κάθε ανεξάρτητη αρχή (π.χ. Συνήγορος του Πολίτη) ή κινηματική συλλογικότητα (π.χ. παρατηρητήριο αστυνομικής αυθαιρεσίας) ώστε να ασκηθεί η μεγαλύτερη δυνατή πίεση προκειμένου να εκλείψουν αυτές οι αυθαίρετες συμπεριφορές.
Βασίλης Παπαστεργίου
Μοιράσου το:
Τρίτη 14 Μαΐου 2013
Ρεπούση προς ΟΛΜΕ: «Και τι θέλετε να κλαίω επειδή θα απολυθείτε;»
.jpg)
«Και τι θέλετε να κλαίω επειδή θα απολυθείτε;», ήταν η φράση της Μαρίας Ρεπούση, βουλευτίνας της Δημοκρατικής Αριστεράς!!! σε απάντηση που έδωσε στον Γενικό Γραμματέα της ΟΛΜΕ Θέμη Κωτσιφάκη.
pinakio
Τελικά οι μάσκες πέφτουν και οι ετικέτες όπως αυτή της αριστεράς φαίνεται να ξεθωριάζουν...
via anemosantistasis
* από Kapellas Dimitrios
Κυριακή 12 Μαΐου 2013
Η Ελληνική Κοινωνία στηρίζει τα δίκαια αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας
Εγερτήριο κατά του μνημονίου....και της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας
η Ελληνική Κοινωνία στηρίζει τα δίκαια αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας. Είμαστε απέναντι σε κάθε αντιδημοκρατική πολιτική επίθεση της τρικομματικής συγκυβέρνησης, όπως επιστράτευση καθηγητών και φίμωση της φωνής των εργαζομένων και το αναφαίρετο δικαίωμα της ΑΠΕΡΓΙΑΣ!
Ο Αγώνας τώρα αρχίζει κατά της βάρβαρης επίθεσης στα εναπομείναντα μέσα υπεράσπισης της εργασίας και των κεκτημένων ετών που σήμερα πλήττονται βάναυσα.
Δευτέρα 6 Μαΐου 2013
Μιας μέρας δουλειά - 14 μήνες άνεργος... με μια εξαίρεση: αυτής της μίας και μοναδικής ημέρας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το εργοστάσιο όπου δούλευα έκλεισε, μεταφέροντας όλο τον εξοπλισμό του στην Κίνα. Πτώχευση είπαν, όμως η αλήθεια είναι ότι σάλπαραν γι' αλλού. Φθηνότερα μεροκάματα, βλέπεις. Όσο για τους εργαζόμενους; Αναλώσιμο κρέας, όπως αυτό που οι καραβανάδες έχουν για τις οβίδες τους και ονομάζουν στρατιώτες.
Έμεινα άνεργος. 14 δύσκολοι μήνες. Αποζημίωση για τα 4 χρόνια που δούλευα δεν πήρα ποτέ. Ίσως την πάρω μετά θάνατον, όπως τα παράσημα ανδρείας στους μεγάλους άνδρες.
Όχι, δεν κλαίγομαι. Εξάλλου, έπαψα προ καιρού να κάνω παρέα με άλλους άνεργους, όπου με μουσική υπόκρουση Μάλαμα, Θαλασσινό και άλλους τροβαδούρους της συντεχνίας των κλαψομούνηδων κατέβαζαν το κρασάκι κάνοντας ένα ιδιότυπο γκρουπ θέραπυ. Το γιατί όλοι οι άνεργοι και οι μίζεροι άνθρωποι ακούνε έντεχνο, δεν το κατάλαβα ποτέ. Δεν τους φτάνει η δική τους μιζέρια, πρέπει να φορτώνονται κι αυτήν του Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Μέσα σ' αυτούς τους 14 μήνες έστειλα τόσα βιογραφικά από το Ίντερνετ, που άμα θέλανε γραμματόσημο περνούσαμε άνετα ένα 3ήμερο στην Πάρο οικογενειακώς σε ένα ξενοδοχείο ολ ινκλούσιβ (ή κάπως έτσι, όπως στο καλό το λένε). Εκατοντάδες βιογραφικά και απάντηση καμία. Ούτε ένα τηλέφωνο. Τώρα που λέω τηλέφωνο, να πω ότι το κινητό μού το έχουνε κόψει εδώ και εννιά μήνες, και μάλλον γλίτωσα τον καρκίνο.
Περιουσία δεν έτυχε να βρω από τον πατέρα μου, ούτε κι η γυναίκα μου είχε κάτι. Την πήρα αυτό που λένε χωρίς βρακί, κι αυτή εμένα χωρίς παντελόνι. 2-3 καλοί φίλοι έγιναν χορηγοί της οικογένειάς μου. Δουλεύουν ακόμα και υπάρχουν κάποια λεφτά για υποστήριξη. Το να κάνεις τράκα δεν το θεωρούσαμε ποτέ κακό μεταξύ μας.
Δεν σας κρύβω πως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αλλά και η ευθύνη απέναντι στην οικογένειά μου, βίασε αρκετές φορές τη σκέψη μου να κλέψω. Μια μπούκα, μια αρπαχτή, κάτι που θα λύσει έστω προσωρινά το βιοποριστικό μας πρόβλημα. Προσπάθησα να αναζωογονήσω τις αναρχικές ιδέες της εφηβείας μου, πως αφού μας κλέβουν οι πλούσιοι πρέπεε να απαλλοτριώσουμε τα κλεμμένα, πως \"η περιουσία είναι κλοπή\" κ.λπ. Ανακάτεψα και λίγο αρχαία Ελλάδα μέσα στην ιδεολογική σούπα,\"πως άμα πεινάς δεν είναι ντροπή να κλέψεις, αρκεί να μη σε πιάσουν\" (άμα είναι - χτύπα ξύλο- να με πιάσουν, σιγά μη με απασχολούσε η ντροπή, λέω εγώ) και άρχισα να καταστρώνω σχέδια μέσα στο μυαλό μου. Ο φόβος ότι ίσως με μπαγλαρώσουν και μείνει ακέφαλη για μεγάλο διάστημα η οικογένειά μου ήταν ανασταλτικός.
Κάποια μέρα, στα μέσα του Απρίλη, φαίνεται πως κάποια χριστοπαναγία συγκινήθηκε στέλνοντας έναν καλό κύριο της εκκλησίας στο δρόμο της γυναίκας μου, ο οποίος υποσχέθηκε να συμβάλει με τις γνωριμίες του ώστε να μου εξασφαλίσει το πολυπόθητο μεροκάματο. Φύλακας σε κάποιο μεγάλο εργοστάσιο υποδημάτων. Τίποτα το δύσκολο, το μεροκάματο μικρό (ποιος παίρνει μεγάλο, θα μου πεις), άλλα μια μεγάλη ανάσα.
Είναι Πέμπτη 25 Απρίλη, πρώτη μέρα στη δουλειά, βάρδια 4-12, κι εγώ σκέφτομαι δύο πράγματα: Το ένα ότι θέλω να πετάξω εκδικητικά στη φωτιά το δελτίο ανεργίας και να στήσω χορό όπως οι Ινδιάνοι και το άλλο πως θα χάσω τον Παναθηναϊκό, που παίζει με την Μπαρτσελόνα αγώνα ζωής και θανάτου. Ευχαριστώ Θεέ μου που μ' έκανες Παναθηναϊκό, δόξαζα πάντα, άλλα σήμερα, γιατί Θεέ μου ωράριο 4-12; Μήπως είσαι γαύρος και μου κάνεις σπάσιμο;
Μετά τις πρώτες συστάσεις, μου δείξανε το πόστο μου. Κατά τις 6 είχαν φύγει όλοι. Ήμασταν όλοι κι όλοι 4 φύλακες, σε πόστα όμως που δεν είχαμε καμία επαφή μεταξύ μας. Χάθηκε ο κόσμος να υπήρχε μια τηλεόραση στο μικρό μου φυλάκιο; Η ώρα πήγε 8.30 και μέσα μου έβραζα. Δεν άντεξα. Κάπου στα γραφεία θα υπάρχει το κουτί της ευτυχίας, είπα.
Το ξέρω ότι ρίσκαρα με το ν' αφήσω το πόστο μου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ανέβηκα στο 2ο όροφο και μέσα από τα στόρια τζαμιού ενός κλειδωμένου γραφείου βλέπω μια TV. Το ότι ήταν κλειδωμένο δεν στάθηκε εμπόδιο μπροστά στο πάθος μου για την πορτοκαλί μπάλα. Αναπαύτηκα, έβαλα διακριτικά κι ένα ποτηράκι ουίσκι από ένα ανοιγμένο μπουκάλι και χαλάρωσα. Ξέχασα ότι ήμουν εργαζόμενος και ένιωθα αφεντικό.
Ήθελε κάνα 3λεπτο να σφυρίξουν τη λήξη, και οι υποψίες μου ότι ο Θεός είναι γαύρος επαληθεύονταν... Δεν ξέρω αν ήταν \"έφοδος\" ή τυχαίο συμβάν που εμφανίστηκε από το πουθενά κάποιος κ.Τάδε, ο οποίος δήλωνε μέλος του Δ.Σ. της εταιρίας. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν, τον καριόλη, δεν είναι βάζελος για να είναι τέτοια ώρα εδώ, και το δεύτερο... χάνω τη δουλειά μου. Η επόμενη μέρα επιβεβαίωσε πως για το δεύτερο είχα σίγουρα δίκιο.
Ειλικρινά δεν ήξερα για το ποιο με πείραξε περισσότερο: Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού (σήμερα λέω ναι!), ή ότι έμεινα άνεργος ξανά; Μήπως συνήθισα το δεύτερο και είχα αποθέσει όλες της ελπίδες για λίγη χαρά σε διαφορετική εξέλιξη του πρώτου;
Όπως και να 'χει δεν μετανιώνω, η εργασία με τον τρόπο που υφίσταται είναι κάτι που βοηθά το κεφάλαιο να γίνει πιο ισχυρό απέναντι στους αδύναμους, είναι κάτι κακό, ανήθικο και βρώμικο, κάτι που αν ήταν καλό και ηθικό δεν θα μας πλήρωναν για να να το κάνουμε.
Άνεργοι ή όχι συνεχίζουμε να ζούμε -με ή χωρίς αξιοπρέπεια-, απολαμβάνοντας υπεύθυνα τα δικά μας πάθη και όχι των άλλων (αφεντικών ή μη).
Έμεινα άνεργος. 14 δύσκολοι μήνες. Αποζημίωση για τα 4 χρόνια που δούλευα δεν πήρα ποτέ. Ίσως την πάρω μετά θάνατον, όπως τα παράσημα ανδρείας στους μεγάλους άνδρες.
Όχι, δεν κλαίγομαι. Εξάλλου, έπαψα προ καιρού να κάνω παρέα με άλλους άνεργους, όπου με μουσική υπόκρουση Μάλαμα, Θαλασσινό και άλλους τροβαδούρους της συντεχνίας των κλαψομούνηδων κατέβαζαν το κρασάκι κάνοντας ένα ιδιότυπο γκρουπ θέραπυ. Το γιατί όλοι οι άνεργοι και οι μίζεροι άνθρωποι ακούνε έντεχνο, δεν το κατάλαβα ποτέ. Δεν τους φτάνει η δική τους μιζέρια, πρέπει να φορτώνονται κι αυτήν του Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Μέσα σ' αυτούς τους 14 μήνες έστειλα τόσα βιογραφικά από το Ίντερνετ, που άμα θέλανε γραμματόσημο περνούσαμε άνετα ένα 3ήμερο στην Πάρο οικογενειακώς σε ένα ξενοδοχείο ολ ινκλούσιβ (ή κάπως έτσι, όπως στο καλό το λένε). Εκατοντάδες βιογραφικά και απάντηση καμία. Ούτε ένα τηλέφωνο. Τώρα που λέω τηλέφωνο, να πω ότι το κινητό μού το έχουνε κόψει εδώ και εννιά μήνες, και μάλλον γλίτωσα τον καρκίνο.
Περιουσία δεν έτυχε να βρω από τον πατέρα μου, ούτε κι η γυναίκα μου είχε κάτι. Την πήρα αυτό που λένε χωρίς βρακί, κι αυτή εμένα χωρίς παντελόνι. 2-3 καλοί φίλοι έγιναν χορηγοί της οικογένειάς μου. Δουλεύουν ακόμα και υπάρχουν κάποια λεφτά για υποστήριξη. Το να κάνεις τράκα δεν το θεωρούσαμε ποτέ κακό μεταξύ μας.
Δεν σας κρύβω πως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αλλά και η ευθύνη απέναντι στην οικογένειά μου, βίασε αρκετές φορές τη σκέψη μου να κλέψω. Μια μπούκα, μια αρπαχτή, κάτι που θα λύσει έστω προσωρινά το βιοποριστικό μας πρόβλημα. Προσπάθησα να αναζωογονήσω τις αναρχικές ιδέες της εφηβείας μου, πως αφού μας κλέβουν οι πλούσιοι πρέπεε να απαλλοτριώσουμε τα κλεμμένα, πως \"η περιουσία είναι κλοπή\" κ.λπ. Ανακάτεψα και λίγο αρχαία Ελλάδα μέσα στην ιδεολογική σούπα,\"πως άμα πεινάς δεν είναι ντροπή να κλέψεις, αρκεί να μη σε πιάσουν\" (άμα είναι - χτύπα ξύλο- να με πιάσουν, σιγά μη με απασχολούσε η ντροπή, λέω εγώ) και άρχισα να καταστρώνω σχέδια μέσα στο μυαλό μου. Ο φόβος ότι ίσως με μπαγλαρώσουν και μείνει ακέφαλη για μεγάλο διάστημα η οικογένειά μου ήταν ανασταλτικός.
Κάποια μέρα, στα μέσα του Απρίλη, φαίνεται πως κάποια χριστοπαναγία συγκινήθηκε στέλνοντας έναν καλό κύριο της εκκλησίας στο δρόμο της γυναίκας μου, ο οποίος υποσχέθηκε να συμβάλει με τις γνωριμίες του ώστε να μου εξασφαλίσει το πολυπόθητο μεροκάματο. Φύλακας σε κάποιο μεγάλο εργοστάσιο υποδημάτων. Τίποτα το δύσκολο, το μεροκάματο μικρό (ποιος παίρνει μεγάλο, θα μου πεις), άλλα μια μεγάλη ανάσα.
Είναι Πέμπτη 25 Απρίλη, πρώτη μέρα στη δουλειά, βάρδια 4-12, κι εγώ σκέφτομαι δύο πράγματα: Το ένα ότι θέλω να πετάξω εκδικητικά στη φωτιά το δελτίο ανεργίας και να στήσω χορό όπως οι Ινδιάνοι και το άλλο πως θα χάσω τον Παναθηναϊκό, που παίζει με την Μπαρτσελόνα αγώνα ζωής και θανάτου. Ευχαριστώ Θεέ μου που μ' έκανες Παναθηναϊκό, δόξαζα πάντα, άλλα σήμερα, γιατί Θεέ μου ωράριο 4-12; Μήπως είσαι γαύρος και μου κάνεις σπάσιμο;
Μετά τις πρώτες συστάσεις, μου δείξανε το πόστο μου. Κατά τις 6 είχαν φύγει όλοι. Ήμασταν όλοι κι όλοι 4 φύλακες, σε πόστα όμως που δεν είχαμε καμία επαφή μεταξύ μας. Χάθηκε ο κόσμος να υπήρχε μια τηλεόραση στο μικρό μου φυλάκιο; Η ώρα πήγε 8.30 και μέσα μου έβραζα. Δεν άντεξα. Κάπου στα γραφεία θα υπάρχει το κουτί της ευτυχίας, είπα.
Το ξέρω ότι ρίσκαρα με το ν' αφήσω το πόστο μου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ανέβηκα στο 2ο όροφο και μέσα από τα στόρια τζαμιού ενός κλειδωμένου γραφείου βλέπω μια TV. Το ότι ήταν κλειδωμένο δεν στάθηκε εμπόδιο μπροστά στο πάθος μου για την πορτοκαλί μπάλα. Αναπαύτηκα, έβαλα διακριτικά κι ένα ποτηράκι ουίσκι από ένα ανοιγμένο μπουκάλι και χαλάρωσα. Ξέχασα ότι ήμουν εργαζόμενος και ένιωθα αφεντικό.
Ήθελε κάνα 3λεπτο να σφυρίξουν τη λήξη, και οι υποψίες μου ότι ο Θεός είναι γαύρος επαληθεύονταν... Δεν ξέρω αν ήταν \"έφοδος\" ή τυχαίο συμβάν που εμφανίστηκε από το πουθενά κάποιος κ.Τάδε, ο οποίος δήλωνε μέλος του Δ.Σ. της εταιρίας. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν, τον καριόλη, δεν είναι βάζελος για να είναι τέτοια ώρα εδώ, και το δεύτερο... χάνω τη δουλειά μου. Η επόμενη μέρα επιβεβαίωσε πως για το δεύτερο είχα σίγουρα δίκιο.
Ειλικρινά δεν ήξερα για το ποιο με πείραξε περισσότερο: Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού (σήμερα λέω ναι!), ή ότι έμεινα άνεργος ξανά; Μήπως συνήθισα το δεύτερο και είχα αποθέσει όλες της ελπίδες για λίγη χαρά σε διαφορετική εξέλιξη του πρώτου;
Όπως και να 'χει δεν μετανιώνω, η εργασία με τον τρόπο που υφίσταται είναι κάτι που βοηθά το κεφάλαιο να γίνει πιο ισχυρό απέναντι στους αδύναμους, είναι κάτι κακό, ανήθικο και βρώμικο, κάτι που αν ήταν καλό και ηθικό δεν θα μας πλήρωναν για να να το κάνουμε.
Άνεργοι ή όχι συνεχίζουμε να ζούμε -με ή χωρίς αξιοπρέπεια-, απολαμβάνοντας υπεύθυνα τα δικά μας πάθη και όχι των άλλων (αφεντικών ή μη).
Ektor Melisinos , 43 χρ. , Αττική
6 ΜΑΪΟΎ 2013
______________________
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)